Του `λεγε να καταφύγει στην ποίηση,
γιατί μπορούσε ως μύστης να την υπη­ρε­τή­σει,
στην τέχνη της να υψωθεί,
να λυτρωθεί στη δημιουργία
και να μετα­λά­βει της ζωής την ομορφιά,
στίχο το στίχο,
κι απ’ τη θεία τούτη μετάληψη
τόσοι πιστοί προ­σκυ­νη­τές και λειτουργοί να πιούνε.

Αρνήθηκε τη σιωπή, φοβήθηκε και τον ύμνο,
γιατί η ποίηση δεν είναι του λόγου σμίλευμα
ούτε έμπνευση του απείθαρχου μυαλού.
Απέχει από την τέχνη και τη σπουδή
και δε συνθέτει πανδαισία
ούτε έκφραση είναι και επικοινωνία.

Είναι οργή και σπαραγμός,
άλγος και ορρωδία,
κατάβαση είναι στα σκοτεινά του θανάτου,
και μοίρασμα και σκόρπισμα της ψυχής.
Είναι κραυγή απ’ την άβυσσο,
ανάστασης πισω­γύ­ρι­σμα,
γεν­νη­ση­μιού το φύτρο,
φως αστραπής που φλογίζει των αδύ­των
και φαίνονται στο μεγαλείο τους,
τ’ ανθρώπινα τα πάθη.

Του ́λεγε ν’ ́αρμενίζει της ζωής,
με θάλασσα το στοχασμό και άνεμο το λόγο.
Οι λέξεις κόκκινα πανιά,
οι στίχοι του κατάρτια,
μακριά απ’ ́αβάσταχτα λιμάνια
κι ανυ­πό­φο­ρες στεριές.

Ανε­πι­τή­δευτα της νύχτας αδελ­φο­ποι­τοί,
το βιώσατε κι οι δυο
με ταυτισμένη σκέψη.
Δεν είναι η ποίηση διαφυγή
και γλίστρημα στο χρόνο,
ούτε καταφυγή κι αρμένισμα ονείρου.
Οδύνη είναι στ’ αδιέξοδο
και παράδοση στη μοναξιά τ’ απείρου.
Γι αυτό και δε δια­βά­ζε­ται,
παρά ομολογείται.