Νησάκι μου ολοπράσινο, ανθοπλήμμυρο, μυρολουσμένο,
φιλόξενο, μυριόχαρο και πολυαγαπημένο,
σ’ ευχαριστώ και σ’ αγαπώ και δεν ξεχνώ πως μου `γινες
μητέρα της ορφάνιας μου, πατρίδα του ξενιτεμού μου
και κοίμισες τον πόνο μου, μες στ’ άνθια σου και μου `δωσες
το χάδι της παρηγοριάς, στις νύχτες του καημού μου.

Και τώρα, ιδές, όπως κεντά το σκίνο η Χιωτοπούλα
για να δακρύσει τ’ ακριβό κι ευωδιαστό μαστίχι,
όμοια κι η σκέψη μου, κεντά το σκίνο της αγάπης μου,
για να κυλήσουν μιας βαθιά ευγνωμοσύνης διάκρυα,
και να σου γίνουν στίχοι.