Και το φεγγάρι σου ζωγράφισε ρυτίδες στο νερό.
Μέρες που πέρασαν και που δεν πρόλαβα να ζήσω.
Κυλάει το αίμα πιο γοργά απ’ της ψυχής μου το ρυθμό.
Ζωή μου σ’ έχω, έρωτα βλέπω μες στα μάτια σου θαρρώ.

Μπορεί και να `σαι εσύ το φως μου.
Μπορεί τα χνάρια σου το δρόμο να μου δείχνουν.
Γίνεται ο χτύπος σου δικός μου.
Κι αν περιμένεις τα φτερά μου να ανοίξουν,
θα σου χαρίσω τη χαρά όλου του κόσμου.

Μέρες τα χρόνια σου περνούν μα δε φοβάσαι να τα ζεις,
μήπως της νιότης στερέψει απότομα η πηγή σου.
Κάθε λεπτό σου που περνάει θα θυμάσαι να το δεις,
είναι γραμμένο όλη στον έρωτα η καρδιά σου να ταχθεί.