Περάσανε μήνες και ήρθαν εκείνες,
εκείνες οι μέρες που γελούν κρυφά για μας.
Περάσαν τα χρόνια κι εμείς σαν πιόνια
το ίδιο παιχνίδι τώρα χάνουμε μεμιάς.

Του κόσμου το λάθος δεν κάνω μ’ εσένα,
δυο χέρια σαν ξένα σ’ αγγίζουνε ξανά.
Μονάχα μια νύχτα αρκούσε στο πάθος,
μεμιάς να ξυπνήσει τα χρόνια τα παλιά.

Κι είμαστε σήμερα όνειρα ήμερα
που ατέλειωτα μοιάζουν, στη μέρα φαντάζουν νεκρά.
Κι είναι η αγάπη του έρωτα δάκρυ
κι εμείς σαν χειμώνες, ενώνουμε μόνες
ψυχές που ζητούν μια αγκαλιά.

Το αύριο μοιάζει εμάς να δικάζει,
μα εγώ δε θα πάψω εσένα να ζητώ.
Κι αν χρόνια περάσουν κι οι λέξεις γεράσουν,
με δύναμη ίδια θα λέω σ’ αγαπώ.