Κι οι δυο μ’ ανώτατο πτυχίο,
άνθρωποι προοδευτικοί,
γνωρίστηκαν στο υπουργείο,
παντρεύτηκαν μια Κυριακή.

Ο γάμος τους ήταν λαμπρός,
πήγαν πολιτικοί και ποιητές,
της κοινωνίας ο αφρός,
γράψαν’ στήλες κοσμικές.

Αντρόγυνο με κατανόηση,
από ταμπού ελευθερωμένοι,
στις μοιχείες είχαν σενεννόηση,
άνθρωποι σοφοί, πολιτισμένοι.

Μελετημένα, έβγαλαν τον Μάριο,
ένα κατάξανθο αγοράκι,
το ντύνανε με χάρη,
το σεργιανάγανε στο Κολωνάκι.

Πως πολύ το αγαπήσανε
αυτό δεν είναι ψέμα,
γι’ αυτό τώρα χωρίσανε
όμορφα κι αγαπημένα.

Δε θα `πρεπε να λυπηθεί,
τώρα θα `μενε στη γιαγιά,
τίποτα δε θα στερηθεί,
όπως τα φτωχά παιδιά.

Λεφτά του δίναν να σπουδάσει,
να περπατάει καμαρωτός,
στον πατέρα του να μοιάσει
ή να γινόταν’ ή να γινόταν γιατρός.

Ο Μάριος, το στίγμα του καιρού
τώρα κάνει πιάτσα στη Συγγρού,
μ’ ένα μπλουζάκι του συρμού,
εκεί τον ξέρουν Μαριλού.

Η φήμη του απλώνεται παντού,
για του κορμιού του, λέν', τις χάρες,
για χάρη του λιγώνονται
ένα λεφούσι άντρες.

Τη μέρα τονε φτύνουνε,
τον λένε παλιοτραβεστί,
τις νύχτες τονε γδύνουνε
και του τρυγούν την ηδονή.

Μαζί του πάνε αλητήριοι,
λογής - λογής φτιαγμένοι,
μα και καθώς πρέπει κύριοι,
λιγάκι, μόνο, μεταμφιεσμένοι.

Ένα βράδυ, έτσι, για εμπειρία,
δυο κύριοι κατεβαίνουν την Συγγρού,
με μάτια όλο λαγνεία
αναζητούν την Μαριλού.

Αχ, και να’ τηνε στημένη
πλημμύρα άρωμα και νάζι,
ξυπνούνε πόθοι φλογισμένοι
κι ευθύς ο ένας πλησιάζει.

Πάει να κάνει τον πασάζο
κι είναι λίγο σκεφτικός
και συναντάει τον Μάριο,
φάτσα πατέρας γιος.

Με τις φλέβες του κομμένες
τον μαζέψαν την αυγή,
οι βλεφαρίδες πεταμένες
και στο χέρι ένα χαρτί.

Άνθρωποι πολιτισμένοι,
άνθρωποι πολύ κοινωνικοί,
η ζωή σας η φτιασιδωμένη,
ίδια με το νεκρό μου το κορμί.