Του πολέμου αποτυπώματα οι νύχτες,
αεροπλάνα που περνάνε, εχθρικά,
και στην έκτη μεραρχία της αγάπης
μού ζητάς να σκοτωθούμε ειδικά.

Μού ζητάς να σού ξοδέψω κάποια λόγια,
δίχως λόγο να μιλάν για χωρισμό,
μού ζητάς να μη φοράμε πια ρολόγια,
να μη ζούμε ώρες που θα σ’ αγαπώ.

Στον πρώτο πόλεμο σωθήκαμε από θαύμα,
δεύτερος πόλεμος κι ακόμα σ’ αγαπώ
κι αν έρθει ο τρίτος κι είναι διαμπερές το τραύμα,
πάλι από `σένα, από `σένα θα σωθώ.

Στον καπνό μέσα πονάει η ψυχή μου,
την καρδιά μου πάψε να πυροβολείς,
ολική καταστροφή η αγκαλιά σου,
καταφύγιο σού δίνουν να σωθείς.

Τι σε πιάνει στην ειρήνη που σού έχω,
να σηκώνεις τη σημαία τού χαμού,
μέσ’ στη σφαίρα σου ακόμη αναπνέω,
στο κελί, μη με κλειδώνεις, τού μυαλού.

Στον πρώτο πόλεμο σωθήκαμε από θαύμα,
δεύτερος πόλεμος κι ακόμα σ’ αγαπώ
κι αν έρθει ο τρίτος κι είναι διαμπερές το τραύμα,
πάλι από `σένα, από `σένα θα σωθώ.