Γύρω απ’ το κεφάλι μου ζει μια μικρή Σελήνη
εγώ την λέω μάνα μου κι εκείνη δεν μ’ αφήνει.
Μου μάθε πως φτιάχτηκα από το θολό λυκόφως
με ψάχνουν δε με βρίσκουνε, ο νους μου πάντα νόθος.

Γύρω απ’ το κεφάλι μου ζει μια μικρή Σελήνη
φωτίζει το σκοτάδι μου κι όταν θυμώνω σβήνει.
Να μην βλέπουν οι κακοί τι τους περιμένει
μα και για να μην μπορεί η οργή μου να με παίρνει .

Στον κόσμο που γυρίζω σκόρπια ανεμίζω,
τις πίκρες τις γλεντίζω κι όταν σωπαίνω ανθίζω.
Στον κόσμο που σου χάρισα χατίρι δε σου χάλασα,
χατίρι δε σου χάλασα, μου τα χεις κάνει θάλασσα.

Γύρω απ’ το κεφάλι μου μένει ένα φεγγάρι
κι είναι το μόνο στην ζωή που με κουμαντάρει.
Μου `μαθε να ανοίγω τις νύχτες το μπαλκόνι
να `ρχονται να χορεύουμε όλοι της γης οι μόνοι.

Γύρω απτό κεφάλι μου φέγγει αυτή η Σελήνη
που όπου κι αν μ’ αφήσουνε θα με κατευθύνει.
Εκτελώ σαν διαταγή όσα μου ζητάει
γι’ αντάλλαγμα μου μαρτυράει όποιον μ’ αγαπάει.