Σ’ ένα τραπέζι παίζει σκυφτός
κι ένα χαρτί αλλάζει
κι έξω η πόλη σαν το μωρό
κλαίει και του φωνάζει.

Θυμάται μέρες γελαστές,
φιλιά που φέρναν ρίγη,
χαμόγελα και βλέμματα
που τώρα έχουν φύγει.

Κόκκινα μάτια απ’ τον καπνό
κι ένα χαρτί που λείπει
μια στιγμή ειν’ αρκετή
να τον γεμίσει λύπη.

Θυμάται μέρες γελαστές,
φιλιά που φέρναν ρίγη,
χαμόγελα και βλέμματα
που τώρα έχουν φύγει.

Παίρνει στα χέρια σαν φυλαχτό
το φύλλο του και ξέρει
είναι η ζωή του, όπως κι αυτό
χαμένη από χέρι.