Δεν είμαι μάτια μου παιδί της φύσης
Μπορείς αν θες να με κατηγορήσεις
Που δεν μπορώ ν’ αφομοιωθώ με το τοπίο
Που στο κρεβάτι μου χωράνε μόνο δύο.

Και τάμπα τάμπα τούμπανα από την Αφρική
Βαράνε στο κεφάλι μου βαράς μαζί κι εσύ
Πως είμαι χαζός μικροαστός γαμώ το κέρατό μου
Μα εγώ σ’ αγαπώ όπως μπορώ με το στενό μυαλό μου.

Δεν είμαι μάτια μου παιδί της φύσης
Μπορείς αν θες να με κατηγορήσεις
Μα δεν αντέχω σε κάθε τρύπα μου την άμμο
Μα ο Ρούκουνας μου μοιάζει λίγο Γκουαντανάμο.

Δεν είμαι μάτια μου παιδί της φύσης
Μπορείς αν θες να με κατηγορήσεις
Μα δεν τον βλέπω για Δον Κιχώτη δε λα Μάντσα.
Το φίλο σου τον ψηλό τον παλιό με το μάτι το πάντα γλαρό που καμώνεται τον Ισπανό με τις τζίβες και το παρεό τη μαστούρα το διαλογισμό και την πιο καλή την πιο γαμάτη την πιο απίστευτη την πιο δροσερή την πιο καλομελετημένη την πιο καλοσχεδιασμένη την πιο καλοκατασκευασμένη την πιο υπέροχη καταπληκτική υπερδροσερή
υπερηλιακή και υπερενεργειακά σωστή
ΚΑΒΑΝΤΖΑ.

Δεν είμαι μάτια μου παιδί της φύσης
Μπορείς αν θες να με κατηγορήσεις
Μα η θετική μου ενέργεια εδώ τελειώνει
Πάω να πιω ένα ποτό φορώντας παντελόνι.

Και με όλη την καρδιά μου
Κρύβω τα πικρά δάκρυά μου
Και σου γράφω τραγουδάκι
Κοίτα βγήκε φεγγαράκι.