Ας πούμε πως υπάρχεις
στον πρωινό καφέ που μύρισε το σπίτι,
μες στο παλτό που `χει ξεμείνει κρεμασμένο,
στο πρώτο φως που μπαίνει μέσα απ’ τον φεγγίτη.

Ας πούμε πως υπάρχεις
στο αυτοκίνητο που εγώ θα οδηγήσω,
να μου θυμώνεις για ένα θέμα τελειωμένο,
να μου ξεσπάς, να μην μ’ αφήνεις να μιλήσω.

Ας πούμε,
ας πούμε πως υπάρχεις.

Και τώρα τι κάνουμε τι πρέπει να νιώσω
και τώρα τι κάνουμε τι άλλο να σώσω.
Ανοίγω παράθυρα να δω λίγη θέα
σκουπίδια ο έρωτας σε λόγια ωραία

Και τώρα τι κάνουμε τι πρέπει να νιώσω
και τώρα τι κάνουμε τι άλλο να σώσω.
Δεν ξέρω που βρίσκομαι, δεν ξέρω που πάω
μισώ την αγάπη σου, μισώ να πονάω,
δε θέλω να υπάρχεις.

Ας πούμε πως υπάρχεις
στ’ αεροπλάνο που θα έρθει σε μια ώρα,
σ’ ένα φεγγάρι που `χει μείνει ξεχασμένο,
σ’ ένα κουτί από αυτά που κρύβουν δώρα.

Ας πούμε,
ας πούμε πως υπάρχεις.

Και τώρα τι κάνουμε τι πρέπει να νιώσω
και τώρα τι κάνουμε τι άλλο να σώσω.
Ανοίγω παράθυρα να δω λίγη θέα
σκουπίδια ο έρωτας σε λόγια ωραία

Και τώρα τι κάνουμε τι πρέπει να νιώσω
και τώρα τι κάνουμε τι άλλο να σώσω.
Δεν ξέρω που βρίσκομαι, δεν ξέρω που πάω
μισώ την αγάπη σου, μισώ να πονάω,
δε θέλω να υπάρχεις.

Δε θέλω να υπάρχεις.