Σβήσε, γυναίκα, όλα τα φώτα,
να μπούμε στ’ ουρανού την πόρτα,
να `μαστε εμείς και τα όνειρά μας,
να ημερέψει η καρδιά μας.

Μόνο τα όνειρα δεν κλέψαν,
όλα τα άλλα τα ληστέψαν,
έλα λοιπόν να ονειρευτούμε,
έλα να παρηγορηθούμε.

Άντε να παρηγορηθούμε,
μόνο στα όνειρα πια ζούμε
μην πούμε λόγια, να χαρείς,
αν θες απόψε μη μιλήσεις,
θέλω το φως μόνο να σβήσεις
κι έλα κοντά μου μια άλλη γη να ονειρευτείς.

Χρόνια, μονάχος τραγουδάω
γι’ αυτά που βλέπω και πονάω,
μα ο κόσμος πίσω όλο πάει,
μισιέται, σφάζεται, πονάει.

Τούτος ο κόσμος με τρομάζει
πάντα καημό και αίμα στάζει
κι απ’ την αρχή θα ξαναρχίζει
να καταστρέφει και να χτίζει.

Μας διαρρήξαν τις χαρές μας
κι έγινε η ελπίδα μαχαιριές μας,
άντε κι ο κόσμος δεν αλλάζει,
μόνο στα όνειρα πια μοιάζει,
όμορφος και ειρηνικός.

Έλα τον κόσμο αλλιώς να δούμε,
λίγο να παρηγορηθούμε
άντε, γυναίκα, πριν μας βρει ξανά το φως.