Στα φανάρια, σε κάθε στροφή,
ένα - ένα με τόση αντοχή
τα σπουργίτια που ζουν στη βροχή,
ένα - ένα, ένα - ένα, σαν χαμένα
κι απ’ τον ήλιο ξεχασμένα.

Μια στρατιά πεινασμένων,
απ’ τη ζωή ηττημένοι,
δίπλα στα ίχνη των φρένων,
με την ανάσα κομμένη.

Άραβες, Τσιγγάνοι, Αλβανοί και Πολωνοί,
έλεος, Θεέ μου, κι είναι ακόμα ζωντανοί.

Στα φανάρια, σε κάθε γωνιά,
του βυθού και του βάλτου η γενιά,
ζητιανεύοντας στην παγωνιά,
σε κοιτάει, σε μετράει, σου μιλάει,
παραμύθι σου πουλάει.

Φύγε από `δώ, ξεκουμπίσου,
πάρ’ το κουλό σου, αλάνι,
άιντε λοιπόν και τσακίσου,
μην μου λερώνεις το τζάμι.

Λόγια που ακούνε από κάθε οδηγό
και ένας από δαύτους, Θεέ μου, είμαι κι εγώ.

Στα φανάρια, στην πρώτη γραμμή,
τ’ αγριμάκια με όψη χλωμή,
περιμένουνε κάποια δραχμή,
με τα χέρια λερωμένα κι απλωμένα,
να τους δώσεις ένα κέρμα.