Γιατί με απαρνήθηκες,
αγάπη μου γλυκιά
και μάρανες για πάντα
τη δόλια μου καρδιά.

Ας όψονται οι αίτιοι
και να μη δουν χαρά
που σε ξεμυαλίσανε,
αγάπη μου γλυκιά.

Όσο σ’ αγαπώ εγώ
δεν σ’ αγαπάει κανείς,
τη χρυσή καρδιά μου
αλλού δε θα τη βρεις.

Αχ!

Γύρνα στο σπιτάκι μας
που σε καρτερεί.
χωρίς νερό το δέντρο
να ζήσει δεν μπορεί.

Αχ!