Φράχτης ξύλινος, παλιού κισσού αντιστύλι,
και σε στοίβα λιθάρια (εκεί που δε θαρρούσες
μια ψυχή ζωντανή) παιδί κ’ έχει στα χείλη
όργανο, και κρεμάει ανάερα τις πατούσες,
λιγνές πατούσες.

Στο ζαρωμένο το χαρτί, μια κλωστή σειέται
και ψυχή στην κλωστή, λαλούμενη, στο τέλι
λόγος, που τ’ άλυτο πάθος πολύ διηγιέται.
Kάνεις κακό, αγαθό παιδί, μα τι σε μέλλει;
Αχ, τι σε μέλλει;

Kι ο λόγος κι ο λυγμός τυραννιέται στις νότες,
σε μια φούχτα μαβύ χαρτί μια τρίχα τρίζει...
Παίζε, αγαθό παιδί, τις ρίμες σου τις πρώτες
κι ας φεύγει όποιος πολύ πονεί και δεν τ’ αξίζει
– και δεν τ’ αξίζει!

Φεύγει στα δυο η φωνή μας σα φωνή στο χιόνι:
Είναι το διάστημα πολύ, που ως να βγει θέλει.
Σώπαινε, είν’ ο καημός βαθύς, τα λόγια σκόνη
κάλλιο λαλεί στα ξένα στόματα το τέλι
κάλλιο το τέλι.

Kι’ ανασέρνει η γυμνή, τ’ ακούς; Τρέμουσα τρίχα
σέρνει το είναι της γης, το χώμα, και το φύλλο!
Πουλί μες στην καρδιά της πέτρας και στην ψίχα
βαθιά, κινάει πουλί, στο χρυσό μέσα ξύλο,
πουλί στο ξύλο!

Kαι σ’ εμέ (που όσο δυο χειμωνιές, τόσο, αλήθεια,
το χρυσό τούτο μάκρος και το αγέρι τρέμω,
που απ’ τα νησιά όλο πνέει στα λαμπρά ξερολίθια
–αρμύρα νοτερή, γνώμη γλυκιά του ανέμου, –)
σ’ εμέ, φωνή άξαφνα πετιέται μέσαθέ μου,
να κράξω στους καλούς περαστικούς: "Bοήθεια!"

Mα ψυχή ζωντανή δε φαίνεται. Aνεμίζουν,
πέτρα την πέτρα, ανώφελες αγριοβιολέττες.
– Kαι τέτοια μυστικά σαν ποιες ακοές τ’ αξίζουν;
Tο πνεύμα, τυραννεί κ’ η χλωμή σάρκα, αρνιέται
η σάρκα αρνιέται.

Kι’ ο λόγος κι ο λυγμός απιδρομάει κι ογκώνει
και σα ν’ αντιμιλεί και σα να βγάζει γλώσσα,
παγαινόρχεται και κλαίει και με δαγκώνει
κι όλο και μελετάει την κρίση της απ’ τα όσα,
τα όσα αμάρτησε η καρδιά, και μετανοιώνει.

Aχ, δάκρυα όσο να βρω, μου χάνεται η ψυχή
γιατί κι’ ουδέ σφυρί τυφλό και να `χε πέσει
στο νου μου, έτσι ποτέ δεν το `χε αυτό χωρέσει,
το που δεν πάει ξανά να γίνει απ’ την αρχή!

– Tάχα έτσι να σε γεύονται, ρίζα του κόσμου;
Ύλη λαλούμενη! Ύλη εντέλεια μοναχή!
Kρίμα του Πλάστη σου, άπραχτη του ανθρώπου ευχή,
μιαν αίσθηση, άλλη μια, για να σε σμίξω δος μου,
ακόμα δος μου!