Όλη του η ζωή,
ήταν δυο γωνιές και λίγα μέτρα δρόμος.
Άπλωνε τα χέρια του
κι έφτανε ως τ’ ακρινά του κόσμου.
Το `να στης μοναξιάς το γλύκασμα
και τ’ άλλο στο φέγγισμα του ονείρου.
Χωρίς απαντοχές,
δρασκέλιζε τις μέρες ίδιες.
Πότε λογιάζοντας πρόσωπα σκυφτά
και πότε αναθυμώντας λόγια ξένα.
Όλη του η ζωή,
ένα παράθυρο κλειστό και μια σχισμή στο χρόνο.
Δίπλωνε τις πεθυμιές
κι ευδαιμόνευε στο ησυχαστηριό του.
Άλλοτε με μια μοναχική σε συμπόσιο τελετή
και άλλοτε με μια ακόμη σε απόδειπνο καταφυγή.
Δίχως θύμησες,
ασκήτευε στη σιωπή και τη φαντασία.
Για το γαλήνεμα της ψυχής και το απάγκιο,
για το ημέρεμα του νου και τη λησμοσύνη.
Όλη του η ζωή,
ένα ιστόρημα λειψό και μια επανάληψη δειλή.
Σύναζε τις αλήθειες του
και σμίλευε την καθημερινότητά του.
Με μια αυτάρεσκη εντρυφή στις βεβαιότητές του
κι έναν ανύποπτο εγκλεισμό στις συνήθειές του.
Χωρίς πειρασμούς,
γήτευε την κάθε αρχή και εξάγνιζε το τέλος.
Ενδόμυχα, ως αρετή η αίρεση και ο αφορισμός
και ως τελείωση η αποδοχή και ο καθαρμός.