Κοιτάς μες απ’ το τζάμι τη βροχή
και μου θυμίζεις νυχτωμένη πόλη.

Παίζεις στο πιάνο και
περνούν ελάφια
μες απ’ το σπίτι γίνομαι
ποτάμι
κυλάω αργά
νωθρά
στις καλαμιές σου
με χίλια παρακλάδια σε τυλίγω.

Κάποτε γδύνεσαι απαλά πλαγιάζεις
δίπλα μου, κάποιος μέσα ξεκαρφώνει
το σκοτεινό κιβώτιο δεν
σε μέλλει,
θέλεις να δεις το φονικό μαχαίρι
να μυριστείς το δέρμα του φονιά
ν’ ακούσεις την κραυγή
του σκοτωμένου.