Τέλος, μετά από μια κοπιαστική διαδρομή έφθασα κάποτε στο τέρμα.
Πού ακριβώς είναι το τέρμα δε γνωρίζω κι ούτε κανείς εκεί με περιμένει.
Γκρίζο τοπίο σεληνιακό, γυμνό και άνυδρο. Χώμα σκληρό και ραγισμένο σαν απολιθωμένος πηλός.

Μηδέ κελάηδισμα πουλιού μηδ’ ερπετού σημάδι.

Και μόνο μια μικρή πηγή διακρίνω που το νερό της βράζει κι εξατμίζεται.
Πλησιάζω και κοιτάζω σιωπηλός. Βλέπω τις φυσαλίδες, τον ατμό, ακούω τον ήρεμό της κοχλασμό.
Ξέρω καλά –κι ας μην καταλαβαίνω– πως είναι η μόνη λύση του αινίγματος.