Προς τι λοιπόν η θλίψη κι ο καημός;

Γέμισε πάλι φως
ο λίγος κήπος.

Αγαπημένα χρώματα
της γης

μυστηριώδη νεύματα
του απείρου

Έρωτα

κηπουρέ των εγκοσμίων.

Χρόνος
καθώς η λάμψη του φτερού.

Τόπος
καθώς η πάχνη της πρωίας.

Κι εσύ καρδιά μου που
παραληρείς

συνεπαρμένη από βοή
και μοίρα.

Ω μνήμη
σπίτι που
με κατοικεί

μητέρα
που το στήθος μου θηλάζει.