Μα εσύ ποιος είσαι; Ακούω τα βήματά σου
στους ήχους των βημάτων μου. Ποιος είσαι;
Ακούω το βάθος της σιωπής σου ως ένα
πηγάδι σκοτεινό ή ανάσα δέντρου.
Ακούω την ύπαρξη σου σαν αγνώστου
κι απόμακρου ουρανού το κατακρήμνισμα.
Κι όμως το ξέρω, μ’ έχεις προσαρτήσει
με κατοικείς, είμαι το σπίτι σου, έλα
να ζεσταθείς, σου ανάβω την καρδιά μου.

Δε θέλω ανταμοιβή, δε σου γυρεύω
να μου φανερωθείς, σου ανοίγω κιόλας
τη μυστική καταπακτή βαθιά μου
να κρύψεις μέσα εκεί τα αινίγματα σου.
Δε σου ζητώ σημάδι παρουσίας
δέχομαι τον πικρό καρπό της λήθης
τη μοναξιά, την ερημιά των κόσμων.

Σωπαίνω μέσα σ’ όλες τις σιωπές σου.

Θα `μαι το κάστρο σου ως στην έσχατη ώρα.