Όπως ο λύκος έτσι κ’ η ψυχή

στην οιμωγή
στην απεραντοσύνη.

Μητ’ έν’ αστέρι πια στην κουπαστή

μητ’ ένα θαύμα στην κλειστή
παλάμη.

Και τελικά δεν έμαθε κανείς
ποιος έχει το κλειδί

και τι
θ’ ανοίξει.

Τόσο μ’ ανησυχούσε ο χωρισμός
που `χα ξεχάσει πως

κανείς δεν ήρθε.

η μήπως δεν υπάρχει πια κανείς;

η μήπως είμαι ο μόνος
παραλήπτης;

Μιλώ
γι’ αυτόν που αιώνια καρτερεί

μ’ ένα κερί λιωμένος την παλάμη.