Οι αμνήμονες μακαρισμοί μιας αλλοτριωμένης εποχής
–μέρες τιμής, ήθη χρηστά-
και οι απαίδευτες προφητείες της αναπόδραστης γενιάς,
-πνεύμα αγαθό, χρίσμα ζωής-
έγιναν βέβηλες ομολογίες κι επώδυνες παραδοχές.
Ασπούδαστοι οι στοχασμοί και η ευθύνη ρητορεία,
-γνώση κρυφή, λόγος οργής-
έπαινος η προσαρμογή και η ένταξη δημιουργία,
-δείπνος κοινός, χέρια σφιχτά-
στοίχειωσαν αμφίσημα η ταύτιση και η αίρεση στην πτώση.
Τα προσχήματα και οι υπεκφυγές ασύνταχτη φυγή,
-ρήσεις σιωπής, τείχη κλειστά-
συνείδηση η αποχή και η μετάθεση συνήθεια,
–κόσμου ηχώ, δόγμα ακμής-
φαλκίδεψαν την ενοχή σε άμωμα ιερατεία.
Ανοικονόμητοι σταθμοί οι προθέσεις και οι ισορροπίες,
-μνήμη αρχών, λήθη ορμής-
οι επαναλήψεις πρωτοφανέρωτες ανάγκες για επαναστάσεις,
-πόθοι νομής, χρόνια στερνά-
ιστόρησαν υστερόβουλα αδυναμίες και εξελίξεις.
Ευδόκιμη η περισυλλογή και οι προσανατολισμοί σημάδια,
-χρέος σπουδής, βήμα γραφής-
ανένταχτη και πειστική κατάθεση της ιστορίας η μαρτυρία,
-έπος σοφών, άλλη γενιά-
λευτέρωσαν τις αποδράσεις στην αξίωση της ανάγκης.