Με λογισμό και όνειρα
απο­τεί­χι­ζαν την πατρίδα,
ψηλαφούσαν τ’ ανάγλυφο της γης με δέος
κι έσφιγ­γαν στην ψυχή τους
τη μόνη τους προσδοκία.
Να χωρίσουν στο νέο τόπο.
Τρύπωνε στο βλέμμα τους πεισματικά η ανάγκη,
μια ως παράκληση και μια ως ανταρσία,
ανώνυμοι στην υποταγή,
μόνοι στον αυτο­σαρ­κα­σμό και την ειρωνεία
και στα σφιγμένα χείλη τους,
σώπαιναν την πικρόχολη οργή
και μάθαιναν την περηφάνια.

Είχε βαθιές ρωγμές και απορίες
τούτη η απαιτητική σιωπή
και προ­στρέ­ξαμε να δικαιωθούμε
με αυτά­ρε­σκους φόβους
και προ­στα­τευ­τι­κές ενοχές.
Τους σημαδέψαμε μετανάστες κι εισβολείς
μ’ ένα εξι­λε­ω­τικό σύνδρομο
πνευ­μα­τι­κής υστέρησης και ψυχικής αναπηρίας.
Επι­βε­βαιω­θή­καμε με μαρτυρίες
πίσω από επίπλαστες κοι­νω­νι­κές ηχήσεις
και υστερικά εθνικά σαλπίσματα,
κι αποφύγαμε να τους δεχτούμε πολίτες της γης,
χωρίς να μας βαραίνει ο υβρι­σμός και η αθλιότητα.

Μινύρισμα των ανθρώπων οι καιροί
σε περι­τει­χι­σμέ­νες και απρόσωπες πολιτείες,
δύσκολοι για μοίρασμα και αποδοχή
γιατί είναι βαθιά η παρακμή
κι η μοναξιά άσκεπη και δίχως όχθες.