"Πάρε, παπά, το θυμιατό, φόρεσε πετραχήλι
κι έλα μ’ εμέ σιγά σιγά να ρίξομε τρισάγιο.
Έκλεισε χρόνος που `ρθα εδώ, θαλασσοπινιμένος
και σο `φερα στην εκκλησιά, θυμάσαι, το παιδί μου.

Έρχομαι πάλε να το ιδώ. Δε θέλω ψαλμωδίες...
Δε θέλω κόσμου χλαλοή... Οι ξένοι λησμονούνε...
Θέλω να μείνω μοναχός... σκοτάδι κι ερημία"...
Και γονατίζει καταγής, στην άφωνη την πλάκα
το έρμο μέτωπο χτυπά και τέτοια λόγια ρίχνει:

"Παιδί μου, ξύπνα μια στιγμή. Τα γαλανά σου μάτια
που `ταν για μένα ουρανός, που `ταν για με το φως μου,
ξεσφράγισέ τα να τα ειδώ. Πριν σου τα κλείσει ο Χάρος,
έτρεξα ο μαύρος, έτρεξα. Ολονυκτίς το κύμα
το παρακάλεσα θερμά για με να ζωντανέψει

και να με πάρει στον αφρό κι εκειό δε μ’ ελυπήθη.
Έφτασα ο δύστυχος αργά, τα `βρα μισοσβημένα.
"Ξύπνα παιδί μου, δεν ακούς; Χίλιες φωνές τριγύρω
αντιβοούν τρομαχτικά... Λες κι είναι συντελεία.
Ο κόσμος πο `πεφτε νεκρός κι έλιωνε χαλασμένος,

με μιας ταράζεται, ξυπνά. Τώρα στα γερατειά του
γυρεύει νιάτα και ζωή, γυρεύει παλληκάρια,
κι εγώ, πατέρας ορφανός και ξεθεμελιωμένος,
εγώ τι θα του δώσω;"...
Κι ο τάφος έμενε βουβός. Επάνω από την πλάκα

φεύγει το δάκρυ εδώ κι εκεί. Καρδιά δεν έχει ο Χάρος.
Σβει κι ο παπάς το θυμιατό. Τα λόγια τα στερνά του
μες στον καπνό του λιβανιού φωλιάζουνε και φεύγουν.
Πού φεύγουν;... πού θα φθάσουνε;... Πατέρ’ ακλούθησέ τα,
αν θες μια μέρα το παιδί να βρεις στην αγκαλιά σου.

Δε χάνετ’ η σταλαματιά στον κόρφο του πελάου,
δε χάνεται κι η προσευχή μες στ’ ουρανού τα βάθη.
"Πάμε, παιδί μου, κι είν’ αργά", λέγει ο παπάς κλαμένος.
"Δεν είν’ αυτού παρηγοριά. Στρέψε τα βλέμματά σου
από το μνήμα το ψυχρό στον κόσμο που διαβαίνει.

Εδώ τη σάρκα τη νεκρή μάς τρώγει το σκουλήκι,
κι εκεί μας βόσκει την ψυχή. Κοίταξε δεν το βλέπεις;
Αν είν’ ο θάνατος πικρός, είν’ η ζωή φαρμάκι".