Το παράθυρο ανοίχτηκε και πάλι.
Η σιωπή της νύχτας μου ξαναθύμισε
κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια
κι αυτη τη μουσική που κάνει τη σιωπή και κλαίει.
Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου βουρκώνουν ακόμα
όπως τις νύχτες των περασμένων ανοίξεων
αν η ψυχή σου αρωματιζει πασχαλιές στα παλιά καλντερίμια.
Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια...