Μ’ ένα βυσσινί κομμάτι φόβου σφηνωμένος το κεφάλι
και με τα μάτια μας σκισμένα,
οι τσίγκινοι ουρανοί του απογεύματος ηχούν,
οι ουρανοί που αγαπήσαμε
στα πιο επικίνδυνα όνειρά μας.

Η παρουσία ξοδεύεται στον ανώφελο λόγο.
Πίσω από την παγωνιά των ιδεών
ανεβαίνει, μ’ ένα ρυθμό σκληρών απωθήσεων,
αυτό που με χωρίζει από τους άλλους.

Εκείνο που κόβει και πετάει τον εαυτό μου στο δρόμο,
η χαρακιά, το σφαγμένο μου γέλιο,
βυθισμένος ’ ένα απεγνωσμένο περιβάλλον –
έτσι σε γνώρισα το βράδυ,
με το μυαλό μου να βροντάει στο κέλυφός του,
την αποφλοιωμένη μου αίσθηση,
το γραμμικό φάντασμα του παρελθόντος
μ’ έναν ξερό βήχα να σκίζει τον αέρα.

Γέρνοντας δεξιά κι αριστερά
σε μια μπλε βροχή
κι έναν ουρανό που καταρρέει.