Έφυγε
και τόνε βλέπω
να απομακρύνεται
κατά μήκος
τής ερήμου λεωφόρου
και κάθε τόσο γυρνάει
και μάς χαιρετά
δια ανεπαισθήτου κινήσεως των βλεφάρων
ως ότου
--λίγο-λίγο
το καραντί του
να χαθεί
να σβήσει
στο βάθος του ορίζοντος

έγραψε

στο γράμμα του
έλεγε
ανάμεσα σε άλλα
πως αγαπάει
τη
βροχή

«είμαι ¨Ελλην
--είναι τα λόγια του
πατρίς μου και μητέρα μου
η
βροχή»

«σαν με προλάβη η βροχή
--συνέχιζε
σαν με προλάβη
ολόγυμνο
στους δρόμους να γυρνώ
με ντύνει
--η βροχή
μ’ απίστευτης λαμπρότητος
και ποικιλίας
φορεσιές
και στήνει αέναα γύρω μου
ως προχωρώ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
και διακόσμους»

τώρα γυρνά στα «τέρματα»
μέσα στην πολυκοσμία και τις μουσικές και τη λαϊκή χαρά
κι ανακατεύεται
--γίνεται ένα
με το πλήθος

κι αισθάνεται
άλλοτε
σα βασιλιάς αναμεσίς στους υπηκόους του
κι άλλοτε πάλι
--ίσως την ίδια ακριβώς στιγμή
σαν
άρχοντας εξόριστος
ανάμεσα
σε ξένους
--κι άγνωστους
λαούς.