Γραμμές κάθετες, γραμμές οριζόντιες,
δύσκολη εποχή.
Αν ανοίξουν τα σύννεφα, θα λάμψει ο πάγος.

Περασμένα μεσάνυχτα γυρίζω στο σπίτι μου,
ο αέρας κυνηγάει τους ίσκιους ,
η σιωπή περιγράφει το φόβο,
το σκοτάδι ξηλώνει τη σκέψη.

Η καρέκλα, το σάπιο τετράδιο,
έξω κινήσεις χωρίς ειρμό –
ανασφαλείς, οικτίρμονες, κενόδοξοι.

Κάνει κρύο σ’ αυτή την τρύπα.
το σεληνιακό σου μάτι φωτισμένο,
η θάλασσα από μαύρο ασβέστη,
επίμονα ζωα μες στο κεφάλι,
κίτρινα ρολόγια τρελαίνουν το χρόνο.

Με το πρώτο ΚΡΑΚ δεν υπάρχουν ήχοι,
γέμισε ο κόσμος σφαίρες και περίστροφα,
γι’ αυτό κι η κάθε τρύπα αναγγέλλει ένα νεκρό.