Κατηγορούμενε,

το δικαστήριο σε καταδικάζει.

Ρύπανες το άσπρο ατλάζι των νησιών
τη δροσερή πανίδα των κοιλάδων
τα ταχύπλοα ιστία των ανέμων
τους μενεξέδες των επιταφίων
της αυγής τα σήμαντρα στην αυλή του Πάσχα
το ρόδι, το κυδώνι και το μοσχολίβανο.

Σκότωσες τα δεκαπενταετή χαμόγελα της Άνοιξης
φύτεψες το μαχαίρι σου στα στήθη των πηγών
θόλωσες το χιόνι των παρθένων και τις λεμονιές των νυμφών
πυρπόλησες την εναέρια γέφυρα των χελιδονιών.

Γκρέμισες όλους τους μικρούς φράχτες των πρωινών πουλιών
σώριασες την πολύχρωμη πόρτα του αδέξιου έρωτα
έσπασες όλα τα εύηχα κρύσταλλα όλα τα εύθραυστα δάκρυα
σάρωσες τα χρυσά διάττοντα αστέρια
των παιδικών παραμυθιών. Πρόδωσες τα νερά
τα κρίνα και τα κάνιστρα. Υπονόμευσες
τους κήπους της αστροφεγγιάς και τους άυλους φάρους
των υγρών μελανών σπηλαίων της νύχτας.

Καταδικάζεσαι στους αιώνες των νεκρών φεγγαριών
να περιφέρεσαι γυμνός στην ερημιά της Πομπηίας
μέσα στην κρύα φωτιά να κρυώνεις
μες στο ξερό νερό να διψάς
μες στα φαντάσματα του έρωτα να μονάζεις.

Ίσκιος στην ερημιά των στερεωμάτων
χωρίς απόκριση
χωρίς συγκομιδή.