Τα μάτια σου.
Κατεβαίνει ένας χειμώνας
με πάγους και νεροποντές.
Ερημικά κοιμητήρια γδύνονται
την σκόνη και τα ξένα βήματα.
Βροχή – αίμα των άστρων και των λουλουδιών,
αίμα του σώματος.

Τα μάτια σου σκαμμένα τείχη –
περνάει ένας αλλότριος στρατός.
Το ρίγος του αέρα πάνω από τη θάλασσα.

Σβησμένες οι ρυτίδες μες στο μέλλον.
Η νύχτα σπαράζει στο άδειο φέρετρο
πηγαίνοντας βαθύτερα απ’ το φως,
θαμμένος ουρανός στο χώμα,
βούισμα του χρόνου μέσα
στο άδειο κρανίο της ακτής,
αντιφέγγισμα από φύκια
που γίνονται κεριά να φέξουν
τα υπόγεια ρεύματα και τα σκοτάδια.

Τα μάτια σου.
Γεμάτα θάνατο κι επιδημία.