Μείναμε οι δυο μας και το φως.

Αν είναι δυο χλωμά φυτά
στα παράθυρα που βασανίζονται
από τη νύχτα και τις αλυσίδες,
αισθάνομαι σμιχτό το θρήνο τους
σαν ένα κράμα από σκοτάδι και οδύνη.

Γιατί μου ζήτησες πολλά
μια ζωή ολόκληρη,
έτσι που τώρα κραυγάζει ο καιρός,
έτσι που τώρα δενουμε τα χέρια
μέσα σ’ ένα παρελθόν από σκοτωμένες εικόνες
και παιδιά που λησμονήθηκαν
στη σκοτεινή μήτρα της γης
και την απόγνωση της ηλικίας.