"Αν ήμουνα του φεγγαριού
μαλαματένι’ αχτίδα,
θα χώνευα κρυφά κρυφά
μες στα μαλλιά σου τα χρυσά

να γένω μια πλεξίδα.
"Κι όταν η νύχτα θα `ρχεται
να κλει τα βλέφαρά σου
κι άλλος κανείς δε θα θωρεί
τ’ αγγελικό σου το κορμί

παρά το κόνισμά σου,
"τότε κι εγώ στ’ ανέφελο
θα βγαίνω μέτωπό σου,
θα σε φιλώ... θα λησμονώ
τ’ αστέρια μου, τον ουρανό...

θα σβηώμ’ εκεί σιμά σου."
Κι εσύ μ’ ένα χαμόγελο,
πο `λαμψε σα δοξάρι
μ’ αγκάλιασες σφιχτά σφιχτά
κι εγώ ελησμόνησα, κυρά,
κι αχτίδα και φεγγάρι.