Άχρηστα αστέρια έδειχναν το δρόμο,
σπάραζε στο σκοτάδι ένας εφιαλτικός Χριστός,
η Παναγία χανόταν μες στη νύχτα —
σκισμένος ουρανός στα τέσσερα.
Στο ξύλο το χρυσό καρφί,
στο στόμα ματωμένο ασήμι.

Ποιος θα νικήσει αυτή τη νύχτα
τα παγωμένα στιλέτα του βοριά;

Στο στήθος μου κυκλοφορούσε μια λόγχη.
Ένα κίτρινο ποτάμι πνίγει τις φωνές.
Το σκοτάδι μαύρο ντουφέκι
στο κρανίο μου.
Η μουσική φωτεινό σπαθί
στο πρόσωπό μου.

Η νύχτα σκοτεινό χαρτί —
σβησμένο κάρβουνο η ψυχή της.

Μένει το αίμα στην έξοδο.
Εκεί καραδοκεί ο προδότης.

Θα `ναι μια θανάσιμη γιορτή.
Άγγελοι από ατσάλι θα με τσακίζουν.