Κι εσύ

σα να μου γνέφεις απ’ τα βάθη
πίσω από φώτα μακρινά μιασάλλης πόλης
όταν εγώ
στα δόντια των κυμάτων
παραδαρμένος
ναυαγός
άξαφνα νιώθω μέσα μου
το χάσμα
το απόκρημνο κενό που με τραβάει
κι ο φόβος ο πανάρχαιος
σαν μανδύας
παγωμένος και υγρός
με περιβάλλει
και μάταια ψάχνω για
σωσίβια λέμβο
και ιδού που ανοίγει το
βαθύ
πηγάδι
και πέφτω
στρο
βι
λί
ζομαι
και τότε
νιώθω το αίμα σου στο δίχτυ των φλεβών μου
το πέταγμά σου στις φτερούγες μου
και νιώθω
πως είμαι εσύ που μέσα σου φοβάμαι
πως είσαι εγώ που εντός μου γαληνεύεις
πως χύνεσαι όλη μέσα μου
πως όλος
λαμποκοπώ στη φωτεινότητα σου.