Λοιπόν ενσώματος

εδώ
σ’ ένα τοπίο χωρίς εικόνα
και μόνο φως
φαιό
που με τυφλώνει
και το λευκό της αμνησίας κενό
κ’ οι φωτεινές σχισμές της μνήμης

Σουρουπώνει

θα πει βραδιάζει μέσα μου
πλησιάζουν
οι φίλοι με το νυχτωμένο στήθος
πυκνώνει πάλι γύρω η απουσία
πάλι και πάλι
κάποιος με πληγώνει.

Λοιπόν υπάρχεις
προσπαθείς ακόμα
μέσα σ’ αυτό το αραχνιασμένο σπίτι
σ’ αυτή την κρύπτη
των σπασμένων προσευχών
των ραγισμένων ήχων
των μορφών
που μεταπλάθουν σε ουρανό το χώμα.
Μα ποιος εκείνος που
σε κατοικεί
μοναχικός στον ωκεανό του χρόνου
σα να `σαι το έρημο νησί
κι αυτός
ο ναυαγός που εγώ δεν είμαι, σώμα;