Οι λυπημένοι περπατούν στους δρόμους
μ’ ένα δικό τους οδηγό της πόλης.
Προτιμούν τις παρόδους
τις μικρές
αθόρυβες στοές
τις παρακάμψεις.
Δε θα τους βρειτε στα μεγάλα πάρκα
μα στα κηπάρια των εκκλησιών
δίπλα σε γέρους και τυφλούς που αποξεχνιούνται.
Μαζεύονται νωρίς
δεν έχουν φίλους
ζουν με κατάλοιπα εποχών
με λιγοστά χειρόγραφα
της νιότης.

Πολλές φορές
κοιτούν
τον άσπρο τοίχο
διαλύονται μέσα στο λευκό του φως
πηδούν τον φράχτη σ’ άλλον κήπο τρέχουν
βλέπουν μορφές
που τις ξαναθυμούνται.
– Κάποιοι στο παρελθόν
αναχωρούν
κάποιοι βαθιά στο μέλλον
επιστρέφουν –
Οι λυπημένοι ξέρουν ποιος ανοίγει
τη θύρα, ποιος διαβαίνει το κατώφλι
ποιος τεχνουργεί σκιές στην οροφη
ποιος επιστρέφει με
σιωπές
και χιόνια.
Ξέρουν το χρόνο που
τους διεκδικεί
το χώρο
που επικίνδυνα μικραίνει.