Άλλοτε οι ποιητές ονειρεύονταν
νερά, διαμάντια, δάκρυα-τριαντάφυλλα.
Εγώ καμένες πόλεις βλέπω στον ύπνο μου,
πυρπολημένα παράθυρα, ν’ ανεμίζουν
τα τελευταία κουρέλια των ενοίκων.
Στο κλείσιμο του αιώνα δύσκολα περνάει κανείς
από τη μέρα στ’ όνειρο, το μυστικό βουνό
όπου πετούν ηλεκτρικές πυγολαμπίδες.

Ο Διάβολος δε σπάει πια το ποδάρι του
(όπως ίσως θα `θελε ο Τζων Νταν).
Να σταματήσει το ρεύμα, να νεκρώσουν
τα στόματα του ήχου, οι πύλες της φωτιάς,
τα διαγράμματα του θανάτου.
Ν’ αντιστραφεί το μαγνητικό πεδίο της γης,
να πέσει ηλιακός άνεμος στα κοινοβούλια
κι οι σκουπιδοσωροί των εθνών στ’ αζήτητα,
λιμάνια χωρίς φώτα στον πυθμένα της νύχτας.

Ν’ αναψει ξανά η μηχανή του νου απ’ τον ήλιο.

Είμαστε παιδιά της ένοπλης ειρήνης,
λάμπουν τηλεοράσεις σαν άστρα στα σαλόνια μας,
πού ανήκει ο σπίνος, ο τρυποφράχτης κι ο κορυδαλλός,
να πέσει ομίχλη στα βουνά και τις αντένες.

Κοίτα το σύμπαν και θα μάθεις
την ηλικία του χρόνου.

Μέσα στον ύπνο μου πόλεις καίγονται,
η στάχτη λάμπει σαν τρίχα κουνελιού
όμως το ξανθοκόκκινο της αλεπούς λαχτάρησα
που είδε τη φωτιά και κατάλαβε
πως η προπαίδεια είναι ανοησία και ψέμα,
κι οι πόλεις μας κάτοπτρα του νου,
στοιχειωμένα εργοστάσια, τετράγωνα νεκρών,
πλατείες που τις θάβει το φως
ανοίγοντας το μεγάλο χαντάκι.
Πόσοι χάθηκαν μες στο χαντάκι –
ξετυλίγοντας το κουβάρι δε θα βρεις
την αρχή του κόσμου αλλά το τέλος
ενός ονείρου που `χει σκοτεινιάσει.

Αν το μαγνητικό πεδίο της γης αντιστραφεί
μπορεί και να πετάξουμε
χωρίς φτερά και χωρίς άγκυρες
στη θάλασσα των άστρων
ενώ θα σβήνουν πίσω μας
εμβατήρια νεκρών,
χαμένες υποθέσεις,
βασίλεια του ποντικού,
τα φώτα του Άουσβιτς.