Το μυαλό μου κουρασμένο

πώς έπεσα
και τσακίστηκα;

Τώρα
με δεκανίκια
χρυσά τρίγωνα χρυσά τετράγωνα
γύρω κρεμνάω.

Τώρα η άσπρη φίλη μου, μαύρο φάντασμα
τώρα η μαύρη φίλη μου, άσπρο φάντασμα

κι εκείνη που χάθηκε μετ’ ασημένιο καρφί
στον ποταμό.

Δεν ξέρω ποιος; Ο ήλιος ή το χιόνι

δεν ξέρω ποια; Τα χελιδόνια η τα σπουργίτια

μετράω ολοένα μετράω
η μητέρα μου ολοένα κλαίει
μετράει η μητέρα μου ολοένα κλαίει.