Σε μια αργία του μυαλού
άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
κι άκουσα τις πόρτες να μιλάνε.
Κόκκινες έβλεπα τις σημαίες
κόκκινα τα φύλλα στα δέντρα
κόκκινα όλα.
Σε μια αργία του μυαλού
άκουσα το γέλιο των τοίχων
άγγιξα χιλιάδες φωνές.
Στην υγρασία των ματιών
φώναζαν οι μουσικές στους δρόμους
ο πόνος των βημάτων φώναζε
πέθαιναν οι Έλληνες
και πέθαιναν για πάντα
όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι.
Σε μια αργία του μυαλού
άνοιξα το καλάθι με τα ψέματα
τη φωτιά βρήκα
κι έκαψα όλες τις πόρτες.
Τυλιγμένος με λίγο ουρανό
λαχτάρισα των πουλιών το τραγούδι
μα είχε σβήσει ο ήλιος
γιατι πέθαιναν οι Έλληνες
και πέθαιναν για πάντα
όπως πεθαίνουν για πάντα οι φοβισμένοι.