Έξω κατασταλάν τα ύστερα θάμπη
ριγεί απαλά η ιστορία των φύλλων
το μάρμαρο θανατερά αίφνης λάμπει
λες και σ’ εγγίζει η θερμασιά των θρύλων.

Ας μην ανάψουμε το φως μη σβήσει
απ’ τα μάτια μου η πιο πάλλευκη οπτασία
πλησίασέ με αργά, μη και ξυπνήσει
το σκότος, όπου ζωνει την καρδία.
Κι έλα στο παραθύρι, πώς βουλιάζει

το σύννεφον αμίλητο να δούμε,
τη νυχτερίδα, την πνοή που αρπάζει
και κει βαθιά ας δακρύσουμε ένα αστέρι
τον όρκο χείλη χείλη που θα πούμε
και ο Θεός να τον ακούσει, που μας ξέρει!