Πόσες φορές τα κύματα,
που επέφταν αφρισμένα
στο έρμο τ’ ακρογιάλι μου,
τα ρώτησα για σένα!

Πόσες φορές το δάκρυ μου
στην άβυσσο είχε στάξει,
και πόσο επαρακάλεσα
να `λθει σ’ εσέ ν’ αράξει!
Του κάκου! Φεύγ’ η θάλασσα

και πίσω της μ’ αφήνει
αφρούς και λίγα φρύγανα
για μόνη ελεημοσύνη.
Κι εγώ τυφλός εκοίταζα
το κύμα και δεν είδα

ότ’ είν’ αφρός η αγάπη μου
και φρύγανα η ελπίδα.