Έπεσε βροχή και νέκρωσαν οι δρόμοι.
Είμαι μακριά. Κοιτάζω και θυμούμαι.
Μια πολιτεία που ακινητεί με συνοδεύει,
τρέχουν απ’ τα παράθυρα νερά.

Το μολυβένιο απόγευμα που φτάνει
μέσα στον κρύο αέρα σπαταλιέται
και μπρος στα μάτια μου πέφτει μελάνη.
Βλέπω τη νύχτα πριν να πέσει.

Άλλοτε στην παραλία πετούσαν κύκνοι,
πετούσαν γερανοί σαν βέλη.
Ένα ακατοίκητο τοπίο με σκοτεινιάζει,
μαύρα διαμάντια στο βυθό της θάλασσας.

Η νύχτα είναι εικόνα των ματιών,
βαθιά από τις κόρες τους πετιέται,
σκεπάζει τα βουνά, βάφει τη θάλασσα,
βγαίνει απ’ το βυθό και τραγουδάει.

Μες στα νερά η μάσκα της Εκάτης
κι επάνω τ’ άστρα, τρίμματα του ήλιου
σ’ αυτό τον άγνωστο ουρανό παρατημένα,
Αρκτούρος, Κύκνος, Κένταυρος, Corona Borealis.