Δεν είναι τόσο μακριά ο καιρός
που `γιναν όσα και σήμερα συμβαίνουν,
κανείς δεν πήρε ποτέ την ευθύνη
για τις ατέλειες του χρόνου –
ποιος θα εισπράξει την ύβρη και ποιος τον έπαινο,
τι έγινε κι ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα
άτομα χαμηλής ευφυΐας,
νάνοι και γίγαντες και κοινοί απατεώνες
έτοιμοι ν’ αρπάξουν την αμοιβή
για τα έργα των άλλων.

Η εποχή των μέτριων είναι το τίμημα της δημοκρατίας,
αφού πια κανένας δεν νοιάζεται
για το πόσο οξύμωρη φαντάζει
η κατά συνείδηση ανοησία,
η παράνοια του δημαγωγού,
το χαμόγελο του ψεύτη,
και να που τώρα εγώ
γράφω σ’ ένα απολύτως ξένο ιδίωμα
γι’ αυτό το ψευδεπίγραφο σήμερα
αναπνέοντας μαζί με το καυσαέριο
το μονοξείδιο εξοφλημένων ιδεών.

Φτάσαμε να ταυτίζουμε
την παραφορά με την παραφροσύνη,
κι αφού η ανοησία εκμαυλίζει
ακόμη κι όσους υπήρξαν αφελείς στα νιάτα τους
αλλά παρέμειναν όρθιοι στα γεράματα
κοιτάμε που παρελαύνουν τα φαντάσματα
μαζί με τους νεκρούς άλλων πολέμων.

"Κατεργάρη, τι κρύβεις στο χάρτινο καπέλο σου;"
ρώτησε η Κοκκινοσκουφίτσα τον Κακό Λύκο.
"Κρύβω τη γιαγιά σου, κρύβω τον καλό σου,
τη μικρή σου κούκλα και το νυφικό σου,
κρύβω τη νεράιδα και την κακιά μάγισσα,
κρύβω το μέλλον και κρύβω το παρόν,
κρύβω την καραμέλα που θα σε φαρμακώσει,
το βάτραχο που βάτραχος θα μείνει
και πρίγκιπας δεν πρόκειται να γίνει".

Στο λήθαργο των σκουπιδιών,
στην Ατλαντίδα του ρακοσυλλέκτη,
τι είναι ψέμα και τι αλήθεια το ξεχάσαμε,
ρηχοί, επιλήσμονες κι υστερόβουλοι
σαν δαρμένοι σκύλοι έξω από τ’ ανάκτορα
που περιμένουν να τελειώσει το συμπόσιο
για να ορμήσουν στ’ αποφάγια.