Το νου που μου ξετρέλανες, τρελή,
για να σου πω τόσα κρυφά και τόσα
που ακούραστη δε θα `λεγε ποτές
και σιδερένι’ ακόμα γλώσσα,

στης γης που τις αξύπνητες ερμιές
μου έκαμες και σου ξόδεψα το φως μου
κι έγινε, ω βαριά μου συφορά,
ξένος για μένα ο εαυτός μου,
λυπήσου καν, μελάτη μου ψυχή,

κι απ’ τη ματιά σου τη γλυκιά μα κρύα
σκόρπισε λίγη ασπράδα της στιγμής
στην καταμαύρη μου ιστορία!