— Σκιά τι μ’ έκοψες το δρόμο;
Η αχνάδα σου πάνω μου σκύβει
και μου λυγά τον μαύρον ώμο
σαν ένα σώμα από μολύβι!

— Αγάπα με. Είμαι τ’ όνειρό της
το αίμα της μ’ έχει κοκκινίσει
και ιδρώς από το μέτωπό της,
για μια στιγμή έχω ξεγλιστρήσει,
για νά `ρθω να με δεις και κρίνεις

σε με για σένα τι υποφέρει!
Και τώρα απ’ τα νερά της λίμνης
φεύγω και σβήνω κάθε αστέρι
και πάω ν’ ανοίξω της πετώντας
νέα μνήματα μες στην ψυχή της,

ώσπου η αυγή λευκή φωτώντας
μαύρη με κάνει συλλογή της!
— Σε μένα —ω— μείνε ακόμα, ακόμα
και εμέ το νου να χιλιοσκάψεις
ή πάρε μου όλο μου το σώμα

μες στην ψυχή της να το θάψεις!