Πλια δε δροσολούστηκα
σε νερό αγιασμένο:
μ’ άφ'σε το ταξίδι σου
με φτερό σπασμένο

θρέφει με η ανάμνηση,
μα και φαρμακώνει,
κι ό,τι ώς χτες με θέρμαινε
τώρα με παγώνει
και κοιτώ εφτασφράγιστα

τα παράθυρά σου,
τα κακόψυχα δε λεν
για τη συμφορά σου
και τα χιλιομίσησα
και δεν τα μετάειδα

κι ας μου ξαναδείξουνε
του Ήλιου τη Νεράιδα!