Σε λίγο φεγγαρόμορφη θα γείρεις
την κόμη στο κρινόπλεχτο στεφάνι
κι ό,τι ως τώρ’ ανίδεο έχει σύρεις
σε μια βραδιά θα ζήσει, θα πεθάνει.

Χαρά Θεού στο φωτισμένο τζάμι
γύρω στη ντροπή αλλαλάζ’ η μέθη...
πετροβολώντας έξω ένα καλάμι
ο άνεμος το υψώνει προς τα νέφη.
Για πείσμά σου κι εγώ πάω ν’ αλλάξω

στο σπίτι μου στεφάνι ώς το φρύδι
την πιο άκαρδη αγκαλιά για να μαλάξω
όχι από βαρεμό, αλλά για χάρη
του κόσμου κι ό,τι γω δε θα `χω ίδει
θα έχει ιδωμένο ένα φκιάρι!