Ανέβα στον παράδεισο
του ακρόβουνου, του δάσου
και Νιόβη τρισμαρμάρωτη,
ώς που να μ’ έβρεις, στάσου.

Γω κολασμένο σύννεφο
θά `ρτω πά’ στα μαλλιά σου
και την καρδιά μου σφίγγοντας
θα βρέξω στην καρδιά σου
και θα σου λέγω αστράφτοντας:

"κι αν σε πετούν μακριά μου,
σε συντροφεύει ο πόθος μου,
κλαις με τα δάκρυά μου!"