Κι αν μου στενεύει η αναπνοή,
που την ερμιά απαντάει,
και ο στεναγμός στα μάτια μου
πλήθος δακρυών κλωσάει

κι αν σου γλυκοβυζαίνοντας
ημέρωνε τα στήθια
η ξενιτιά η αγιάτρευτη
με Κίρκης παραμύθια,
δε θα `θελα, χρυσούλα μου,

ποτές μου να θελήσω
"να `ταν η θάλασσα γυαλί
να την περιπατήσω",
γιατί από με τόσο μακριά,
κι ακόμα αν πας, δε θα ήσο,

όσο όταν γω στα πόδια σου
μια μέρα ξεψυχήσω!