Μαύρη ύπαρξη, πού σέρνεις
το κορμί το ξεσκισμένο
που ο Άδης μαυρισμένο
το `χει πριν το καταπιεί;

Μες στ’ αστραφτερά σου μάτια
ποια μεγάλ’ ιδέα κρύβεις,
νικημένε, που δε σκύβεις
στη νικήτριά σου γη;
Στ’ άταχτα μαλλιά που πέφτουν

σαν ζωντανεμένα φίδια,
στα συννεφιασμένα φρύδια
ποιος βορέας κατοικεί;
Ω προφήτη! Στο βιολί σου
το λερό και παλιωμένο

ποιου Θεού χέρι απλωμένο
παναρμόνια τραγουδεί;
Στο αιματοκυλισμένο
το περπάτημα, που χύνεις
ό,τι μέγα εντός σου κλείνεις

ό,τι φύσημα ουρανού,
η ζωή, η ναρκωμένη
στο τραγούδι σου το πλάνο,
σου στοιβάζει από πάνω
άλλο σκότος μες στο νου!