Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια
των λησμονημένων.

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών
μορφές αγαπημένων.

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές.
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις.

Είναι που κλείνεις τις
καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις.

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως
υπάρχω ακόμα.

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.